Το πάθος του για τη μουσική μπήκε στη ζωή του από πολύ νωρίς και άρχισε να την αναζητά έντονα, προκειμένου να ξεπερνά δυσκολίες και εμπόδια αλλά και να ζει τις χαρές και τις λύπες  του μέσα από αυτή. Ήδη από την ηλικία των 12 ετών είχε έντονη την επιθυμία να μπει σε κάποια μπάντα και να ακολουθήσει το όνειρο του προς τη ροκ επιτυχία. Μαζί με τον αδερφό του Βασίλη, ο οποίος ήταν 2 χρόνια μεγαλύτερος, παίζανε αυτοδίδακτοι ο πρώτος κιθάρα και ο δεύτερος τύμπανα. Για αρκετό καιρό δεν μπορούσανε να βρούνε κάποιον να τους πλαισιώσει με το μπάσο, ώσπου μια μέρα στο σχολείο – και ενώ συμμετείχανε και οι δύο στη χορωδία και στην μπάντα του σχολείου όχι μόνο για να παίζουνε μουσική αλλά και για να χάνουνε ώρες μαθήματος – γνωρίζουν τον Νίκο Χαραλαμπίδη. Παρότι αυτός έπαιζε μπουζούκι, τον πείθουν να δοκιμάσει να παίξει το μπάσο. Η μπάντα αρχίζει να δένει και αργότερα θα ανακαλύψουν ότι οι μητέρες τους ήταν συμμαθήτριες και πολύ καλές φίλες στο σχολείο!

 Ο ενθουσιασμός και οι προσδοκίες μεγάλες και ενώ είχαν καταφέρει να φτάσουν από το μηδέν σε ένα μέτριο επίπεδο, τα πράγματα άρχισαν να φθίνουν. Οι λόγοι πολλοί, αλλά ο κυριότερος ήταν η διαφωνία ως προς το στυλ που έπρεπε να κινηθεί η μπάντα, καθώς ο Παναγιώτης ήταν επηρεασμένος από την grunge και την pop μουσική και ήθελε να παίζουν και να γράφουν(αν υπήρχε περίπτωση να γράψουν κάποια στιγμή κάτι) ανάλογα τραγούδια, ενώ οι άλλοι δύο προτιμούσαν πιο κλασικό ροκ και κυρίως ελληνικά τραγούδια.

 Η διαφωνία αυτή οδηγεί στη διάλυση της μπάντας και είναι η εποχή που αρχίζει να παίζει κιθάρα χωρίς δάσκαλο, μόνο και μόνο για να παίζει αυτά που αγαπούσε. Παράλληλα ξεκινά μια νέα προσπάθεια για μπάντα το 1998 μαζί με τον παιδικό του φίλο και συναθλητή στην ιστιοπλοΐα, Δάνο Βλάχο, στα τύμπανα. Μαζί παίζανε μόνο Grunge για να τους φεύγει η τρέλα, ψάχνοντας παράλληλα κάποιον για τη θέση του μπάσου. Ένας άλλος φίλος αυτή την φορά από τις διακοπές, ο Νίκος Νικολαΐδης, αναλαμβάνει χρέη μπασίστα και ο ενθουσιασμός και τα όνειρα των «Spunk Equanimity» (έτσι λεγόταν η μπάντα, εμπνευσμένη από τον τίτλο ενός τραγουδιού των Nirvana) μεγαλώνει. Το 2001 μπαίνουν στο studio «MIX» και ηχογραφούνε ζωντανά 4 τραγούδια σε μουσική και στίχους  του Παναγιώτη. Αν και το όλο project ήταν καλό, η πολύ φθηνή παραγωγή (λόγω έλλειψης χρημάτων) αλλά και η απειρία της μπάντας, καθώς ήταν η πρώτη φορά που ηχογραφούσαν, δίνουν την αίσθηση μιας εντελώς πρόχειρης δουλειάς. Η μπάντα θα συνεχίσει για λίγο ακόμη έως και την αποχώρηση του ντράμερ της λόγω προσωπικών διαφωνιών. Παρόλο που οι εναπομείναντες κάνανε προσπάθειες και δοκιμές με άλλον ντράμερ, δεν καταφέρανε τελικά να συνεχίσουν. Τα πράγματα  χαλάρωσαν αρκετά και η όρεξη άρχισε να χάνεται.

Τον Δεκέμβριο του 2004, λίγο πριν πάει να υπηρετήσει την θητεία του στο Ναυτικό, αποφασίζει να μπει στο στούντιο για δεύτερη φορά και να ξαναζήσει την εμπειρία της ηχογράφησης που τον  είχε συνεπάρει την πρώτη φορά με δύο νέα του τραγούδια. Η βοήθεια του Φώτη Δεμερτζή (πρώην Μπλε, Ελληνιστάν) στην ηχοληψία και τα τύμπανα ήταν τεράστια και το αποτέλεσμα αρκετά καλό. Δυστυχώς το στυλ αυτό, αν και πουλάει στην Ελλάδα, δεν πουλάει τόσο εάν προέρχεται από Έλληνες. Φυσικά δεν έγινε κάποια σοβαρή προσπάθεια προώθησης των τραγουδιών αυτών, αφού είχαν γραφτεί μόνο για προσωπική χρήση και μόνο για την ικανοποίηση της δημιουργικότητας του.

 Το 2010 το όνειρο να μετατραπεί το σπίτι του σε ένα home στούντιο γίνεται πραγματικότητα και αρχίζει  να ηχογραφεί το δικό του υλικό, χωρίς να έχει τις απαραίτητες γνώσεις προκειμένου να χειριστεί  κατάλληλα το πρόγραμμα. Με κάποια βοήθεια όμως και λίγο διάβασμα, κατάφερε να τελειώσει αυτό το κομμάτι που ακούει στο όνομα «My daughter» και στην ουσία μιλάει για την αδερφή του, που αναγκάστηκε να μετακομίσει στην Αμερική με τα 4 ανήλικα παιδιά της. Στο τραγούδι η μητέρα αφηγείται στην κόρη της αφού έχουν περάσει κάποια χρόνια και έχει ενηλικιωθεί (τώρα είναι 4 χρονών), ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου αλλά ειδικοί λόγοι τους ανάγκασαν να φύγουν. Παράλληλα η κόρη κάνει ερωτήσεις στη μητέρα της σχετικά με το γιατί και πως εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα…

Το τραγούδι φυσικά είναι υπό τη μορφή demo και δεν είναι σίγουρα επαγγελματική δουλειά, παρά μόνο μια γεύση από το ύφος και το στυλ της μουσικής του.

Στην αδερφή μου…

(Πατήστε πάνω στο link για να ακούσετε το τραγούδι)