Ίσως η πιο επιτυχημένη και μακροβιότερη διοργάνωση στο αιγαίο, έκλεισε φέτος τα 17 της χρόνια και συνεχίζει όπως πολύ σωστά τόνισε και ο πρόεδρος της Επιτροπής Ανοιχτής Θάλασσας, Λάζαρος Τσαλίκης:

“ Υπάρχει στο παρόν θα υπάρχει στο μέλλον και έχει πλέον ένα τεράστιο παρελθόν”.

        Ένα παρελθόν γεμάτο ιστορίες για να διηγήσε στα παιδιά σου και τα εγγόνια σου για ώρες ατελείωτες.. Μποφώρια ανελέητα, θηριώδη κύματα, σχισμένα πανιά, σκάφη λαβωμένα, ατελείωτες μπουνάτσες και φυσικά οι μεγάλοι πρωταγωνιστές…τα πανέμορφα νησιά του Αιγαίου.

         Η ιδέα της όπως την ένιωσα εγώ (και πιστεύω είναι και τρόπος σκέψης των ανθρώπων που την συνέλαβαν) μια και μοναδική. Να μαζευτούν πολλά σκάφη, (ένας μεταφερόμενος θίασος) που να πηγαίνει από νησί σε νησί, κυρίως του Βόρειου και Ανατολικού Αιγαίου, τονώνοντας έτσι την ζωή και την οικονομία τους και δείχνοντας στους γείτονες μας ότι δεν ξεχνάμε αυτά τα απομακρυσμένα μας νησιά.

         Μια πραγματικά συγκινητική ιδέα που έγινε πράξη και άντεξε κυρίως χάρη στο μεράκι και την αγάπη κάποιων ανθρώπων αλλά και των ατελείωτων εθελοντών, που μένοντας πιστοί στον ρομαντισμό και την έννοια της φιλίας και του ανταγωνισμού που προβάλλει η ρεγγάτα δίνουν κάθε χρόνο και την ψυχή τους χωρίς να περιμένουν κάποιο αντάλλαγμα. Μόνο την χαρά  να καμαρώνουν όλα αυτά τα πολύχρωμα μπαλόνια στο Αιγαίο. Εικόνα που πραγματικά σε ανατριχιάζει και σου αφήνει ένα μόνιμο, ατελές χαμόγελο στα χείλη.

         Για μένα στη φετινή ρεγγάτα ήταν η πέμπτη μου συμμετοχή και έπειτα από τρία χρόνια αποχής. Όλες αυτές ως καπετάνιος με πλήρωμα μαθητές του Ναυτικού Ομίλου Θεσσαλονίκης, του ομίλου που μου έχει χαρίσει τόσα πολλά πράγματα και μου έχω περάσει τα πιο όμορφα παιδικά μου χρόνια.

          Το σκάφος που αγωνιστήκαμε η Απήδαλος Ναυς ιδιοκτησίας του φοβερού και τρομερού Παύλου Κούρκουλου ενός ανθρώπου της Θάλασσας που οι γνώσεις του σε κάνουν να τον θαυμάσεις από την πρώτη σου κιόλας γνωριμία μαζί του.

         Η διαδρομή της ήταν: Πάτμος – Αστυπάλαια - Νίσυρος – Ρόδος.

Κάθε νησί και μια στάση και μια ολόκληρη μέρα για να το ανακαλύψεις, να το ζήσεις, να το μυρίσεις και να το κατακτήσεις ως άλλος κουρσάρος πειρατής που ήρθε για λίγο να γευτεί τις ομορφιές του και να φύγει για άλλες, καινούργιες περιπέτειες.

          Τι να πρώτο θυμηθώ από αυτά τα υπέροχα μέρη; Το κάστρο της Πάτμου και το πανέμορφο εκκλησάκι της αποκάλυψης του Ιωάννη, Το φανταστικό κάστρο της Αστυπάλαιας και τα ατέλειωτα αμέτρητα φιόρδ της, Το επιβλητικό ηφαίστειο της Νισύρου, το πανέμορφο πανηγύρι στην κυρά Παναγιά την βραβευμένη πλατεία του χωριού Νικία με την πανοραμική θέα του ηφαιστείου, το απίστευτο φαγητό στο χωριό εμπορείο, την κοσμοπολίτικη Ρόδο με το επιβλητικό και άθικτο από τον χρόνο κάστρο και τείχη που σε αφήνουν άφωνο και πολλές-πολλές εικόνες αμέτρητες χαραγμένες στο μυαλό μου αλλά κυρίως και πάνω από όλα αυτά , οι άνθρωποι των νησιών αυτών, απλοί, δοτικοί και γνήσιοι.

          Αν μπορούσα να επιλέξω από όλα αυτά τα νησιά θα έλεγα ότι αγάπησα την Νίσυρο πιο πολύ από όλα. Είχε μια δύναμη και μια ενέργεια που σε έκανε να αισθάνεσαι όμορφα.

          Δεν θα μπω σε αγωνιστικές λεπτομέρειες όπως συνηθίζω απλά θα πω το εξής. Πότε δεν πρέπει να τα παρατάμε. Ποτέ! Το σκάφος έδειχνε δυνατό από την πρώτη ημέρα καθώς περνούσαμε πάντα μπροστάρηδες  την πρώτη σημαδούρα και μετά από λάθος επιλογές και λίγο κακή τύχη δεν κατορθώναμε να κάνουμε καλά πλασαρίσματα στο πόντιουμ. Όσοι με ξέρουν μπορούν να φανταστούν την φάτσα  μου μετά τις δύο πρώτες ιστιοδρομίες. Η Νίσυρος μου έδωσε άλλη ώθηση και μπήκα ακόμη πιο διψασμένος και αποφασισμένος για κάτι καλύτερο. Ύστερα από μια σχεδόν αλάνθαστη κούρσα και την ομάδα να τα δίνει όλα καταφέραμε να πάρουμε την δεύτερη θέση στην διαδρομή μας προς Ρόδο. Ναι οκ ήταν πολύ καλό αλλά πάλι δεν βγήκαμε πρώτοι! Την επόμενη ημέρα στην Ρόδο ημέρα ξεκούρασης για όλους, ζήτησα από την ομάδα να κάνουμε προπόνηση επειδή πίστευα πολύ στην νίκη. Η ομάδα θυσίασε την ξεκούραση της και προπονήθηκε σε δύσκολες συνθήκες αέρα και κύματος που όμως θα επικρατούσαν και την επόμενη ημέρα. Γίναμε κόμπος, χτυπηθήκαμε ,φωνάξαμε τα κάναμε όλα άνω-κάτω αλλά  η προπόνηση δεν πήγε καλά. Αλλά όπως είπαμε μετά, ήταν καλό που γίνανε όλα χάλια στην προπόνηση γιατί στον αγώνα θα πηγαίνανε όλα καλά. Έτσι και έγινε δύο ιστιοδρομίες όρτσα πρίμα δύο πολύ καλές εκκινήσεις καλό ταξίδεμα και δύο νίκες. Μεγάλη χαρά για όλους μας και ικανοποίηση.

      Η εμπειρία που αποκτήσαμε όλοι τεράστια, είδαμε τους φίλους μας, κάναμε καινούργιους ,είδαμε νέα μέρη  και μάθαμε πολλά.

         Η μαγεία  της ρεγγάτα δεν τελειώνει εδώ αλλά συνεχίζεται μέσω της αγωνίας όλων καθώς η διαδρομή που θα ακολουθηθεί την επόμενη χρόνια ανακοινώνεται στην τελετή λήξης της προηγούμενης και μέχρι τότε κανείς δεν ξέρει την παραμικρή λεπτομέρεια.

Έτσι λοιπόν του χρόνου η Ρεγγάτα θα ξεκινήσει από άλλο ένα αγαπημένο Νησί την Σκύρο για να πάει Χίο στην Βολισσό, θα συνεχίσει από εκεί για Χίο στην χώρα και θα τερματίσει στο Πυθαγόρειο της Σάμου.

 Όσοι δεν έχετε ζήσει  ακόμη την εμπειρία πιστέψτε με, αξίζει πολύ.