Ο δρόμος του καθενός από μας ξεχωριστός. Κανένας δεν ξέρει που θα και πως θα καταλήξει αύριο. Είναι μακρύς και για να τον ολοκληρώσεις χρειάζεται δύναμη . Δύναμη και πολύ, μα πολύ τύχη. Η ζωή έχει γίνει απαιτητική ,δύσκολη, μίζερη. Ο πόλεμος των εθνών συνεχίζεται με αμείωτο μαίνος και παρόλο που δεν υπάρχουν όπλα , χιλιάδες είναι αυτοί που καθημερινά φεύγουν για το μακρινό ταξίδι που κανείς δεν ξέρει που φτάνει και που καταλήγει. Κανείς και ποτέ δεν γύρισε, δεν μας έστειλε ένα σημάδι για το που πάμε μετά. Τι γίνεται εκεί.

Οι αρρώστιες μας πολεμούν ή μήπως εμείς οι ίδιοι πολεμάμε τον εαυτό μας μέσα από αυτές τις αρρώστιες. Μήπως εμείς οι ίδιοι και η απληστία μας προκαλούν όλα αυτό; Μήπως ζητώντας όλο και περισσότερα τελικά καταφέρνουμε μια τρύπα στο νερό; Πολλές είναι οι φορές που αναρωτήθηκα αν οι άνθρωποι που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές στον κόσμο χωρίς ρούχα, χωρίς ρεύμα και χωρίς όλες αυτές τις πολυτέλειες  έχουν βρει το νόημα της ζωής.

Είναι φορές που αισθάνομαι σαν να τρέχω σε έναν μαραθώνιο αγώνα μαζί με όλο τον κόσμο. Σε έναν ατελείωτο δρόμο που εντείνεται ως το άπειρο στα μάτια μου και μπροστά και πίσω πλήθη κόσμου τρέχουν και αυτά. Στο πλάι μου από την μια η οικογένεια μου και από την άλλη οι φίλοι και οι γνωστοί. Τρέχουν και αυτοί μέχρι το νήμα. Το τέρμα που μόλις φτάσουμε είναι εκεί που τελειώνει η ζωή μας.

 Ο αγώνας είναι δύσκολος ,ανηφόρες, κατηφόρες ανώμαλος δρόμος, νερά, βροχή,  λάσπες και σκόνη. Και όμως εμείς εκεί, τρέχουμε δίχως να σταματάμε. Ξαφνικά δίπλα μας αρχίζουν και πέφτουν οι άνθρωποι ένας-ένας. Κόπωση, αρρώστιες, λιποταξίες . Πέφτουν ο ένας μετά τον άλλον αλλά δεν μπορούμε να σταματήσουμε για να τους βοηθήσουμε  γιατί θα μας σπρώξουν οι άλλοι, ,θα μας ρίξουν κάτω, θα ποδοπατηθούμε.  Προσευχόμαστε μόνο να είναι καλά και τους έχουμε στο μυαλό μας συνέχεια. Η θύμηση τους ,το γέλιο  και το κλάμα τους μας λέει ότι αυτό είναι. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, πρέπει να συνεχίσουμε παρακάτω.

Ναι είναι άδικο να πέφτουν τόσο νωρίς πριν καν καλά-καλά ο αγώνας ξεκινήσει αλλά αυτή είναι η τύχη. Το πεπρωμένο που λέμε. Και το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Δεν ξέρω αν αυτοί που φεύγουν πονάνε όσο εμείς που τους αποχωριζόμαστε. Κανείς δεν το ξέρει. Εμείς όμως πονάμε πάρα πολύ. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η ζωή είναι γλυκιά. Πολύ γλυκιά και κανείς δεν θέλει να φύγει. Μου θυμίζει τα ταξίδια με το ιστιοφόρο. Όσες κακουχίες και αναποδιές και αν έχουμε τραβήξει πάντα στο τέλος και μετά από λίγο καιρό θυμόμαστε μόνο τα καλά και γελάμε με τα άσχημα. Έτσι και στην ζωή μας.

Το λέω στον εαυτό μου συνέχεια για να το θυμάται γιατί η καθημερινότητα μας δεν μας αφήνει να σκεφτούμε καθαρά. Πρέπει από χθες κιόλας να αρχίσουμε να ζούμε δυνατά σαν να είναι η κάθε ημέρα η τελευταία μας. Ξέρω ακούγεται πολύ τετριμμένο πια. Πρέπει να  αγαπάμε πιο πολύ και να το δείχνουμε περισσότερο. Να λέμε τι αισθανόμαστε και να είμαστε καλοί άνθρωποι. Να  προσφέρουμε όσο και όπου μπορούμε.

Ίσως έτσι εκεί κοντά στο νήμα του τερματισμού να μπορούμε να κοιτάξουμε τους γύρω μας στα μάτια και τα μάτια τους να μας χαμογελάσουν με ικανοποίηση και δάκρυα χαράς.Ίσως έτσι ακόμη και αν δεν κερδίσαμε το μετάλλιο στον αγώνα να κερδίσαμε στην ίδια την ζωή μας.

Άραγε αν ξαπλώσω το βράδυ να κοιμηθώ και δεν ξυπνήσω ποτέ θα το καταλάβω ότι πέθανα ή θα συνεχίσω να περιφέρομαι ανάμεσα στους ανθρώπους και τους φίλους μέχρι να καταλάβω ότι κανείς δεν με βλέπει και δεν με ακούει και θα αποχωρήσω για τους ουρανούς με το κεφάλι σκυμμένο; Άραγε θα είσαι εκεί δίπλα μου να με κρατάς αγκαλιά την τελευταία αυτή βραδιά;

http://www.youtube.com/watch?v=Fq6QME-XCbU