Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι τρύπες ξεκίνησαν το 1983 με τον φρόντμαν και σούπερ ήρωα για πολλούς Γιάννη Αγγελάκα μαζί με τον φίλο του Γιώργο Καρρά να γράφουνε μουσική επηρεασμένοι από την πανκ και εναλλακτική ροκ μουσική σκηνή. Κυκλοφόρησαν στο σύνολο τους έξι στούντιο δίσκους ξεκινώντας με το ομώνυμο “Τρύπες” το 1985 που ηχογραφήθηκε στο στούντιο του Νίκου Παπάζογλου με τον ίδιο να είναι μηχανικός ήχου. Ο δίσκος μου φαίνεται πανομοιότυπος και ξεχωρίζουν τα “Ταξιδιάρα Ψυχή” και το “Θλιμμένοι στην Γιορτή μας” που πραγματικά δείχνει την πανκ όψη της μπάντας και παραπέμπει πολύ σε Sex Pistols. Μετά από δύο χρόνια το 1987 κυκλοφορούν μόνοι τους έπειτα από διαφωνία με την δισκογραφική τους και  με δικά τους χρήματα το “Πάρτυ στον 13^ο Όροφο” πάλι στο στούντιο του Νίκου Παπάζογλου με τον ίδιο στον ήχο.

  O δίσκος που θα τους απογείωνε όμως έρχεται το 1990 και ακούει στο όνομα “Τρύπες στον Παράδεισο”. Το πρώτο μισό του δίσκου έχεις την αίσθηση ότι η μπάντα πειραματίζεται σε νέα πράγματα και ήχους για να έρθει το δεύτερο μισό με κομμάτια όπως το “Εδώ”, “Στον Παράδεισο”, “Τα Κανονικά Παιδιά” για να μας βάλουν στην θέση μας ή μάλλον να μας πετάξουν από αυτήν να χτυπηθούμε στους συνήθεις αγαπημένους ρυθμούς και γκάζια του συγκροτήματος. Παράλληλα πολλές συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό τους καθηλώνουν σταθερά στις καλύτερες ροκ μπάντες των ημερών…

     Το 1993 θα κυκλοφορήσουν το “Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια” ένα πραγματικά αριστούργημα κατά την ταπεινή μου άποψη. Φαίνεται ότι ο ήχος τους έχει στα αλήθεια ωριμάσει και οι ίδιοι δίνουν ένα διαμάντι στην ελληνική δισκογραφία. Στην ουσία ο δίσκος έχει δέκα τραγούδια καθώς υπάρχει και μια διασκευή του “Αμνησία” του πρώτου δίσκου. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι ιδιαίτερα αλλά το “Δεν Χωράς Πουθενά” , θα μείνει ανεξίτηλα καρφωμένο στο μυαλό όλων μας που περνούσαμε την εφηβεία εκείνα τα χρόνια. Εντύπωση μου κάνει το τραγούδι “Τσιφτετέλι” που είναι ένα πραγματικό τσιφτετέλι σε ροκ εκτέλεση με αναφορές σε ειδήσεις και περιστατικά της εποχής.

       Είναι η ίδια χρονιά που ένα άλλο συγκρότημα θα ξεκινήσει τα βήματα του. Τα Ξύλινα Σπαθιά. Η πεντάδα που λίγο αργότερα θα γίνει τετράδα, επίσης από την Θεσσαλονίκη με αρχηγό τον Παύλο Παυλίδη θα κυκλοφορήσει το “Ξεσσαλονίκη”.

        Είναι η εποχή που θα αρχίσω σαν πιτσιρικάς να ψάχνω γενικά την μουσική μου και για  καλή μου τύχη τα πολλά μου αδέρφια θα με βοηθούσαν σε αυτό αφού ο καθένας τους είχε κάνει και συνέχιζε να κάνει την αναζήτηση, του οπότε είχα αρκετό υλικό για να μελετήσω…Θεωρούσα τότε ότι ήταν δύο συγκροτήματα που ξεκίνησαν μαζί τα βήματα τους λανθασμένα όμως.

        Τι να πει κανείς για αυτό το cd. Δεκατρία κομμάτια  ροκ αλλά με ποπ διαθέσεις ένα και ένα με αποκορύφωμα τα “Αδρεναλίνη” και το “Ο Βασιλιάς Της Σκόνης” που δεν άργησαν και πολύ να αρέσουν στο κοινό της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο.

        Εκείνη την περίοδο οι τρύπες κάνουν ένα διάλειμμα από την δημιουργία κάποιου νέου υλικού παρόλα αυτά το 1994 κυκλοφορούν ένα live cd με το όνομα  “Κράτα το Σώου Μαϊμού” το οποίο περιέχει μέσα όλες τις μέχρι τότε επιτυχίες τους πλην όμως του τελευταίου τους δίσκου. Για αυτό και από τα 21 κομμάτια τα τελευταία πέντε είναι ακουστικές εκτελέσεις παλαιοτέρων.

        Τα Ξύλινα Σπαθιά ξαναχτυπούν το 1995 με το κλασικό πλέον “Πέρα από τις Πόλεις Της Ασφάλτου”. Δεν θα ξεχάσω το ολοκαίνουργιο cd που είχε φέρει ο αδερφός μου Γιώργος και είχε γίνει το αγαπημένο μου σχεδόν αμέσως κάτι που ισχύει ακόμη και σήμερα.

        Δεν μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τραγούδι σε αυτόν τον δίσκο αλλά τα “Λιωμένο Παγωτό” και “Φωτιά στο λιμάνι” έγιναν αμέσως τα πιο αγαπημένα των οπαδών τους σε κάθε live, που γινότανε πραγματικά πανικός. Ένα χρόνο πριν ο κιθαρίστας τους Σταύρος Ρωσσόπουλος αποχωρεί και η μπάντα αποφασίζει να μην τον αντικαταστήσει. Επίσης λόγο προβλημάτων με την δισκογραφική τους εταιρία ο δίσκος αποσύρεται για λίγους μήνες ενώ τελικά το δικαστήριο αθωώνει την μπάντα σε μια δίκη που σαν μάρτυρας υπεράσπισης παρέστη και ο Διονύσης Σαββόπουλος.