Ένα ταξίδι ακόμη… Σαν τους εθισμένους στις απαγορευμένες ουσίες και εγώ, μετά από κάθε παρόμοια απόδραση  παίρνω ζωή, αντλώ δύναμη αλλά και ενθουσιασμό για το άμεσο μέλλον που  φαίνεται να είναι ζοφερό.

Για να ξεκαθαρίσουμε και κάποια πράγματα θέλω να πω ότι όταν γράφω δεν το κάνω για να ζηλέψουν κάποιοι ή για να το παίξω κάποιος σε κάποιους άλλους. Γράφω για να μοιραστώ  αυτά που ζω και να δώσω λίγο χαρά ,αισιοδοξία και ευχαρίστηση σε κάποιους φίλους μου και μη που δεν μπορούν να ταξιδέψουν λόγο κάποιας αρρώστιας  που τους κρατάει καθηλωμένους σε κάποιο καρότσι ή κρεβάτι του πόνου, λόγο οικονομικών προβλημάτων αλλά και έλλειψης χρόνου κάτι που πραγματικά με στενοχωρεί και με κάνει να νιώθω πολύ τυχερός για αυτά που ζω…

      Νωρίτερα αυτό το καλοκαίρι είχα μια πρόσκληση. Να πραγματοποιήσω για δεύτερη φορά το ταξίδι των ονείρων μου. Να βρεθώ ξανά στην Αμερική.

Φυσικά και την αποδέχτηκα παρά το γεγονός ότι τρέμω τα αεροπλάνα. Τα εισιτήρια κλείστηκαν για τον Φεβρουάριο, μήνα που λόγο καιρού τα μαθήματα ιστιοπλοΐας σταματάνε.

Το μόνο που θυμάμαι από την αναχώρηση μου είναι να σκέφτομαι όλα τα προβλήματα μου και τις απογοητεύσεις μου εδώ στην Θεσσαλονίκη και να υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα τα αφήσω πίσω μου και θα ζήσω στο ταξίδι μου σαν να ξεκινάω τώρα κάτι καινούργιο , όχι μιζέρια, όχι γκρίνια. Ξύπνησα από το πάτημα του αεροπλάνου στο Μόναχο! Κοιμήθηκα σε όλη την διαδρομή! ποιος; εγώ! Από εκεί και μετά άρχισαν τα ωραία. Στην Νέα Υόρκη ο καιρός για μέρες ήταν χάλια και γενικά επικρατούσε ένας πανικός με ακυρώσεις και αναβολές πτήσεων από και προς Αμερική και αντίστοιχα υπήρχαν ακυρώσεις και αναβολές πτήσεων σε όλα τα αεροδρόμια της χώρας. Η πτήση μου καθυστέρησε μια ώρα και το πρόγραμμα έλεγε ότι μόλις έφτανα στην Ουάσιγκτον σε μια ώρα πετούσα  για το Νάσβιλ του Τεννεσί. Όπως καταλαβαίνετε μόλις έφτασα έτρεχα στο τεράστιο αεροδρόμιο (το οποίο φυσικά και είχε υπόγειο τρένο για να σε πάει από το ένα τέρμιναλ στο άλλο) για να προλάβω την πτήση μου. Μάταια όμως καθώς όταν έφτασα το αεροπλάνο είχε ήδη φύγει πριν από 7 λεπτά. Τραγωδία !!Σκέφτηκα… Περπάτησα με το κεφάλι σκυμμένο ως της πληροφορίες και το γραφείο εξυπηρέτησης της United σκεφτόμενος ότι η ταλαιπωρία μόλις άρχιζε. Ήμουν ήδη σε τρέχοντα χρόνο ταξιδιού κάπου στις δεκαπέντε ώρες  και άρχισα να κουράζομαι. Εκεί στην ουρά επικρατούσε πανικός ο ένας φώναζε στον άλλο ενώ η σειρά μπορεί να είχε και πενήντα άτομα που παρομοίως χάσανε τις πτήσεις τους. Ήρθε σειρά μου και ένας συμπαθητικός κύριος αλλά όχι και τόσο σβέλτος μπορώ να πω μου λέει:

 “Μην στενοχωριέσαι θα σε φτιάξω εγώ φίλε μου”.

 Αφού το πάλευε εκεί μισή ώρα στον υπολογιστή του ,συνοφρύωνε το πρόσωπο του και άλλαζε όψεις  συχνά πυκνά, ώσπου τελικά αναφώνησε:

“Το βρήκα.Αύριο την ίδια ώρα ! “

Κοκάλωσα και του λέω:

“Άνθρωπε μου είσαι σοβαρός; Που θα πάω μέχρι αύριο εδώ θα την βγάλω; Έχω έρθει από πολύ μακριά. Μου λέει με ένα γελάκι σιγουριάς: μην στενοχωριέσαι θα σε κανονίσω δεν σου είπα; Βγάζει κάτι χαρτιά μου και μου λέει με αυτό θα μείνεις ένα βράδυ στο Hilton και με αυτό το κουπόνι μπορείς να φας στο εστιατόριο του ξενοδοχείου! Έφυγα να πάρω το μικρό  λεωφορείο  του ξενοδοχείου και στο μυαλό μου είχα πάντα ότι δεν πρέπει να με πάρει από κάτω και πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο πάντα. (Κάτι που τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να πιστεύω πιο πολύ από ότι παλιότερα!)

   Όταν άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου έμεινα με το σαγόνι στο πάτωμα. Η απόλυτη χλιδή και δύο διπλά κρεβάτια(σε περίπτωση που βαρεθώ στον ένα να πάω στο άλλο)!!! Αφού έκανα ένα μπανάκι στο απίστευτο μπάνιο με τις τετρακόσιες πενήντα δύο πετσέτες, πήγα στο εστιατόριο για να φάω το πρώτο μου επίσημο burger επί Αμερικανικού εδάφους. Εκεί καθώς έτρωγα και άρχισε πλέον να ξαναδουλεύει ο εγκέφαλος μου έκανα την σκέψη ότι αφού έχω όλο το πρωί ελεύθερο ( η πτήση μου ήταν για τις πέντε το απόγευμα την επόμενη)θα πρέπει να πάω να δω λίγο την πόλη και κάποια πράγματα! Το μόνο που ήξερα ήταν ότι είμαι μία ώρα μακριά με το λεωφορείο .Λόγο της διαφοράς της ώρας ξύπνησα στις έξι το πρωί με σκοπό να πάω νωρίς στην πόλη και να έχω περισσότερο χρόνο αλλά για κακή μου τύχη έβρεχε καταρρακτωδώς και εγώ είχα μόνο μια μικρή τσάντα με τα κουλουράκια που μου είχε δώσει η μαμά μου να πάω στους ανθρώπους που θα με φιλοξενούσαν εκεί!!(πόσο γραφικό; πόσο ελληνικό;)

Τελικά  δεν μπόρεσα να βρω πληροφορίες αφού κανείς δεν με βοηθούσε στο ξενοδοχείο(!) και κατέληξα πίσω στο αεροδρόμιο και αφού πήρα πληροφορίες ήξερα ότι έχω μόνο τρείς ώρες στο κέντρο της πόλης. Έφτασα και αφού περπάτησα λίγο έβλεπα πλέον το Καπιτώλιο. Βγάζω την κάμερα για πρώτη φορά να βγάλω φωτογραφίες και διαπιστώνω ότι έχει τελειώσει η μπαταρία.!! Ευτυχώς είχα το κινητό μου και τράβηξα μερικές ωραίες.

(Καπιτώλιο)

(Βιβλιοθήκη του Κονγκρέσου)

Εκεί εκτυλίχτηκε μια κωμικοτραγική σκηνή με πρωταγωνιστή τα… κουλουράκια!!! Πάω να μπω στο Καπιτώλιο και από έξω οι άνθρωποι της ασφάλειας με ρωτάνε αν έχω τρόφιμα στην τσάντα. Στην αρχή απάντησα βιαστικά όχι αλλά μετά τα θυμήθηκα!! Τα κουλουράκια!!! Τελικά αφού δεν μπορούσα να μπω και δεν μπορούσα να τα πετάξω σε κάποιο κάδο( γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε κανείς σε μεγάλη απόσταση για λόγους ασφαλείας)  αλλά ούτε και να τα φάω όλα, πήγα απέναντι στην βιβλιοθήκη του Κογκρέσου  όπου υπήρχαν φοριαμοί και άφησα τη τσάντα μου αφού πέρασα από εξονυχιστικό έλεγχο και για να μπω και για να βγω! Τελικά κατάφερα να δω το Καπιτώλιο και την Βιβλιοθήκη του κογκρέσου  με τα ατελείωτα βιβλία. Η ώρα είχε περάσει όμως και έπρεπε να πάρω το λεωφορείο της επιστροφής προς το αεροδρόμιο στη μια η ώρα και ήταν ήδη  δωδεκάμισι. Ήθελα να  δω τον Λευκό Οίκο οπωσδήποτε.

 Βγήκα από την βιβλιοθήκη και αμέσως πήρα ένα ταξί για να με πάει μια απόσταση τριών χιλιομέτρων περίπου. Το ταξί ήταν άθλιο και βρώμικο από μέσα και αντί για πατάκια είχε εφημερίδες στο πάτωμα λόγω βροχής! Επίσης μου κόστισε γύρω στα δέκα δολάρια.(Μην ξανακούσω γκρίνια για τους έλληνες ταξιτζήδες)! Βέβαια αυτό που προξενεί εντύπωση είναι ότι υπάρχει μηχάνημα  παντού για πληρωμή με πιστωτική κάρτα ακόμη και στα ταξί!

 Έφτασα στο Λευκό Οίκο και γελούσα από ικανοποίηση που το κατάφερα και αυτό. Εκεί από έξω πολύ αστυνομία και ομοσπονδιακοί πράκτορες με κουστούμια πηγαινοέρχονταν ενώ συχνά πυκνά μιλούσαν στο μικρόφωνο που είχαν στον καρπό τους. Ρώτησα ένα αστυνομικό πως μπορώ να μπω μέσα για να παρακολουθήσω την  ξενάγηση και εκείνος  γέλασε απλά και μου απάντησε ότι πρέπει να κλείσω ραντεβού μέσω πρεσβείας και πριν έξι μήνες!!! Κατέβασα τα αυτιά μου έβγαλα μερικές φωτογραφίες  και περπάτησα στην περίμετρο του πάρκου όπου βρίσκεται το κτίριο βλέποντας τον αυστηρό έλεγχο που γινότανε στα αυτοκίνητα που θέλανε να μπουν μέσα στο άσπρο σπίτι. 

Όταν έφτασα στην νότια μεριά του Πάρκου και έβλεπα το μνημείο του Ουάσιγκτον  ξαφνικά ξεκινάει κινητοποίηση από την αστυνομία.

(Μνημείο Ουάσιγκτον)

Περιπολικά κλείνουν τους δρόμους, ποδηλάτες αστυνόμοι επιτηρούν πεζοδρόμια και άλλοι πολλοί με στολές μας περιτριγυρίζουν. Από μακριά βλέπω μια αυτοκινητοπομπή με πολλά περιπολικά. Ο πρόεδρος Ομπάμα με την λιμουζίνα του περνάει μπροστά μου!! Από το πουθενά είχα δει τόσα πολλά.

Η ώρα είχε πάει ήδη δύο και έπρεπε να τρέξω να πάρω το λεωφορείο να πάω στο αεροδρόμιο. Έφτασα τελικά στις τρεισήμισι και πετούσα στις πέντε. Μια χαρά σκέφτηκα . Έφαγα ένα ακόμη burger και περίμενα την πτήση μου. Είχα φτάσει στην χώρα των ονείρων μου με επεισοδιακό αλλά όπως αποδείχτηκε μετά ωραίο τρόπο. Ανυπομονούσα  να ζήσω απίστευτες στιγμές στην συνέχεια…