Οι μέρες κυλούσαν δίχως να μένουμε στο σπίτι παρά μόνο για το βραδινό ύπνο. Κάποια στιγμή είχα αναφέρει στην κυρία Linda Sue, στέλνοντας της ένα βίντεο των U2 να ερμηνεύουν το Still haven’t found what I m looking for σε μια εκκλησία στην Αμερική μαζί με μια χορωδία, ότι  κάποια στιγμή θα θελα  να το κάνω και εγώ! Χωρίς να το ξέρω έπιασε τον ιερέα της εκκλησία της (που είχα γνωρίσει την προηγούμενη φορά) τον Dana και του ζήτησε να κάνουμε κάτι παρόμοιο και εκείνος δέχτηκε με μεγάλη χαρά. Όλα καλά και ακόμη καλύτερα όταν μου το ανακοίνωσε! Ένα κρυφό χαμόγελο μου ξέφυγε και ανυπομονούσα να έρθει η Κυριακή. Πήγαμε νωρίτερα από την ώρα έναρξης της λειτουργίας για να κάνουμε πρόβα με τον Dana και όταν φτάσαμε εκεί και αφού με χαιρέτησε, εγκάρδια μπορώ να πω, με ρώτησε πιο τραγούδι θέλω να πω. Όταν του το είπα νομίζω οτι ο ενθουσιασμός έφυγε από το πρόσωπο του.  Ζήτησε να του διαβάσω τους στίχους και αφού το σκέφτηκε καλά  μου είπε:

Εντάξει τα αυτιά μου κρέμασαν στο πάτωμα αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο από το να τον ευχαριστήσω και να του πω ότι δεν πειράζει. Άλλωστε τι είχαμε τι χάσαμε;

Για να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα τι ακριβώς χριστιανοί ήταν, καθολικοί σίγουρα όχι ούτε κάποια από τις αιρέσεις που έχουμε εδώ ήταν (ευαγγελιστές ,ιεχωβάδες κτλ) Ήταν σαν μια μίξη από όλα αυτά μαζί και αργότερα πάνω στην συζήτηση κατάλαβα ότι δεν είναι πολύ πιστοί σε αυτά που προστάζει η κάθε εκκλησία αλλά προσπαθούν απλά να επικοινωνήσουν με τον Θεό με την απλή του έννοια χωρίς προκαταλήψεις και πρέπει. Μια προσέγγιση δηλαδή  με πιο ανθρώπινη λογική. Πάντως διαβάζουν πολύ την Αγ. Γραφή και προσπαθούν να την ερμηνεύσουν. Στους δρόμους υπήρχαν πάρα πολλές εκκλησίες διάσπαρτες πράγμα που σου προκαλεί  εντύπωση.

(Η Linda Sue και ο άντρας της Jim διαβάζουν την Αγ.Γραφή στην εκκλησία)

   Ένα πρωί ο σύζυγος της κυρίας Sue Helen ο κύριος Dewey με πήγε να δω τα χωράφια τους, τον χώρο που ωριμάζει ο καπνός τους, τις σιταποθήκες ενώ κάναμε και μια στάση να δούμε κάποια από τα τελευταία μοντέλα της γνωστής εταιρίας John Deere.

    Όσο απίστευτο και αν ακουστεί η διατροφή μου εκεί είχε να κάνει μόνο με steak και hamburger . Ως γνωστόν είμαι μεγάλος φαν της αμερικανικής κουλτούρας και διατροφής οπότε δεν έχασα ούτε μια μέρα στο να φάω κάτι διαφορετικό εκτός από μια δύο φορές. Κάθε γεύμα και μια απίστευτη εμπειρία πραγματικά.

(Να ξυπνάς και να βλέπεις αυτό στο μπάνιο!!πρόσεξτε την λεπτομέρεια κάτω αριστερά)(χαχα..ξέρει οτι δεν μου αρέσει η γιορτη αυτή και πολύ)

Για του Αγίου Βαλεντίνου μια γιορτή που από ότι κατάλαβα έχει μεγάλη σημασία για αυτούς πήγαμε να φάμε σε ένα ελληνο ιταλικό εστιατόριο στην πόλη Springfield. Το εστιατόριο είχε τεράστια ουρά και ευτυχώς είχαμε κάνει κράτηση και μπήκαμε αμέσως με την βροχή να πέφτει ασταμάτητα έξω. Ο ιδιοκτήτης Έλληνας από την Δράμα γύρω στα πενήντα πέντε μαζί με την οικογένεια του δουλεύανε σαν τρελοί. Χαιρετηθήκαμε όταν φεύγαμε στα ελληνικά. Έδειχνε πολύ χαρούμενος που με είδε και εγώ ακόμη πιο χαρούμενος από το τεράστιο steak που μόλις είχα φάει!

      Καθημερινά πρέπει να γράφαμε πάνω από τριακόσια χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο για να πάμε εκεί όπου θέλαμε μιας και οι αποστάσεις  είναι πολύ μεγάλες. Το αυτοκινητάκι μας ένα Honda Pilot (δεν νομίζω να κυκλοφορεί στην Ελλάδα) φουλ εξοπλισμένο!

      Αυτό που μου έκανε επίσης μεγάλη εντύπωση είναι ότι οι άνθρωποι εκεί όσο και αν έχουν μεγαλώσει πάντα ψάχνουν να κάνουν κάτι και δεν κάθονται μέσα στο σπίτι τους περιμένοντας να πεθάνουν όπως γίνεται με τα άτομα της τρίτης ηλικίας στην χώρα μας. Έτσι βγαίνουν οδηγούν , βολτάρουν ,πάνε θέατρο ,σινεμά και το κυριότερο είναι μεγάλοι φαν του κολεγιακού μπάσκετ. Σκέτη παράνοια! Μικροί μεγάλοι ασχολούνται με αυτό αλλά κυρίως οι γυναίκες. Ξέρουν ονόματα, παίχτες, κανονισμούς... Η δικιά μας είχε ρύθμιση το κινητό ώστε να  παίρνει τα μηνύματα από τα αποτελέσματα των αγώνων και κάθε λίγο το κοιτούσε για να μάθει τα αποτελέσματα . Ένα από τα πολυάσχολα βράδια μας βρεθήκαμε στο σπίτι μιας φίλης. Η κυρία Judith μας περίμενε για φαγητό στο πανέμορφο πραγματικά σπίτι της ανάμεσα στα δέντρα και την φύση. Στον δρόμο πετύχαμε ελάφια να τρέχουν στο δίπλα χωράφι. Πόσο όμορφο να τα βλέπεις…

(Στην εικόνα αριστερά απο αριστερά ο κύριος Dewey και οι κυρίες Judith, Sue Helen & Mary Ann)

Εκεί λοιπόν παίξαμε ένα είδος ντόμινο που είναι πολύ δημοφιλές και σίγουρα θα βρεθούν μια φορά στις δύο εβδομάδες να παίξουν όλη η παρέα μαζί. Ονομάζεται Mexican train Domino και πραγματικά είναι πολύ διασκεδαστικό. Είχαμε την ευκαιρία να ξαναβρεθούμε όταν η πολύ συμπαθητική κυρία Marlin μας έφτιαξε ελληνική πίτσα για να φάμε. (αφού της εξήγησα ευγενικά ότι η πίτσα είναι Ιταλικό προϊόν την φάγαμε και ήταν πολύ καλή)

 (Αν και πρωτάρης κέρδισα τρία games πρός έκπληξη όλων!)

Για να καταλάβει κανείς την αγάπη και λατρεία που μου έχει η Sue Helen αρκεί να δει αυτό!! Με θεωρούν σταρ εκεί και αυτό έχει πολύ πλάκα γιατί πολύ απλά δεν είμαι!!

Περισσότερες φωτογραφίες στην ενότητα Φωτογραφίες -Βίντεο