Η αποστολή μου ήταν να φέρω δύο ιστιοφόρα σκάφη από το Παλέρμο της Ιταλίας στην πανέμορφη μαρίνα των Γουβιών στην Κέρκυρα. Αφού πρότεινα  σε κάποιους φίλους να έρθουν καταλήξαμε στους μαγικούς “εφτά”. Οι Χρήστος ,Χριστόφορος Βασίλης, Λίνα ,Ροδούλα και ο Κύριος Δημήτρης μας θα  ήταν η παρέα  σε αυτό το ταξίδι.

   Αφού μαζευτήκαμε στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης πετάξαμε για το Bergamo της Ιταλίας και από εκεί μετά από έξι ώρες αναμονή για το Παλέρμο. Στο Bergamo αφήσαμε τα πράγματα μας σε ένα ειδικό μέρος για φύλαξη και πήραμε το λεωφορείο για να επισκεφτούμε την παλιά πόλη που ήταν χτισμένη πάνω σε λόφο και στην ουσία ήταν ένα κάστρο με την πόλη μέσα του. Όπως μας ενημέρωναν διαρκώς οι αρχιτέκτονες της ομάδας μας υπήρχαν πολλές επιρροές σε στυλ των κτιρίων πράγμα που την έκανε πανέμορφη πραγματικά!

( Αποψη της παλιάς πόλης του Bergamo)

   Ήταν μια πρώτη γεύση της χώρας της πίτσας και του φοβερού σπαγγέτι και όλοι μας νιώθαμε υπέροχα και περιμέναμε να ξεκινήσουμε. Το βραδάκι φτάσαμε στο Παλέρμο που την νύχτα από ψηλά φαίνετε πανέμορφο. Όποιος έχει πάει στην Τουρκία ή Ινδία ή κάπου εκεί τέλος πάντων έχει διαπιστώσει ότι οι οδηγοί νομίζουν ότι ανήκουν σε κάποια οργάνωση και οδηγούν με σκοπό την αυτοκτονία!!!Ε λοιπόν βάλτε στην λίστα σας και τους Ιταλούς οδηγούς! Δεν έχω φοβηθεί τόσο σε αυτοκίνητο νομίζω αλλά τελικά εντάξει  σωθήκαμε!

(Η ομαδαρα μας)!

   Φτάσαμε στα σκάφη όπου οι ιδιοκτήτες μας περίμεναν και αφού συζητήσαμε κάποια πράγματα συμφωνήσαμε να μην φύγουμε την επόμενη γιατί θα χρειαζότανε μερικές επιδιορθώσεις  για να είναι έτοιμα. Τα σκάφη ήταν δύο ιστιοφόρα μάρκας Beneteau Cyclades “39.4” και  “43.4 “ πόδια αντίστοιχα του 2006 περίπου έτος κατασκευής. Έτσι λοιπόν την επόμενη ημέρα η ομάδα αναχώρησε για την πόλη να δει τα αξιοθέατα ενώ εγώ παρέμεινα στα σκάφη για να κάνω κάποιους ελέγχους  όσον αφορά τα σωστικά αλλά και τα λειτουργικά μέρη των σκαφών ώστε να είμαστε έτοιμοι για την επόμενη μέρα. Το βράδυ όλοι η ομάδα δείπνησε σε ένα πανέμορφο εστιατόριο που τύχαινε να έχει και ένα είδος  standup comedy που όμως δεν καταλαβαίναμε τίποτα από ότι λέγανε στα ιταλικά!

  Τα ξυπνητήρια μπήκανε νωρίς κατά τις 5 η ώρα και καθώς ετοιμαζόμασταν να ξεκινήσουμε στο 43άρι  τα παιδιά διαπιστώσανε πως έλειπε το Gps !!! Είχε κλαπεί κάποια στιγμή που δεν το πήραμε χαμπάρι! Αμέσως μου ήρθαν τα λόγια του Κωνσταντίνου (ενός εκ των ιδιοκτητών των σκαφών) ο οποίος μας έλεγε το προηγούμενο βράδυ για το άρθρο που διάβασε σε έναν οδηγό της πόλης του Παλέρμο που ξεκινούσε ως εξής : “Αν και είναι δύσκολο στις μέρες μας να σας πυροβολήσουν στο Παλέρμο ωστόσο να προσέχετε και να φυλάτε  τα προσωπικά σας είδη και αντικείμενα!!” Δείχνοντας φυσικά το πόσο κακόφημη είναι αυτή η πόλη.

(Απο την Μαρίνα στο Παλέρμο)

  Τελικά ξεκινήσαμε γιατί δεν είχαμε καθόλου χρόνο για χάσιμο και μέσα σε λίγα λεπτά ταξιδεύαμε παράλληλα με την βόρεια ακτογραμμή της Σικελίας. Εκεί ξαφνικά κάνει την εμφάνιση της η Σοροκάδα(Νοτιοανατολικός άνεμος) η οποία μας ερχότανε κάθετα από την στεριά και η ένταση της έφτασε μέχρι και τους 27 κόμβους . Ανοίξαμε τους φλόκους και παρόλο που βρεχόμασταν λίγο τρέχαμε καλά και καλύπταμε τα μίλια γρήγορα. Κατά τις εννέα το βράδυ μπαίναμε στο πανέμορφο Millazzo έχοντας καλύψει μια απόσταση 90 Ναυτικών μιλίων(για όσους δεν γνωρίζουν , 1 ναυτικό μίλι =1852 μέτρα) Δέσαμε στην οργανωμένη μαρίνα και αναζητήσαμε  να φάμε κάπου  καθώς η ώρα είχε περάσει. Τελικά βρήκαμε ένα πολύ όμορφο μαγαζάκι αφιερωμένο στου πειρατές και στους τοίχους του είχε φωτογραφίες ή και ζωγραφιές πορτραίτα πειρατών διάσημων και μη. Εκεί έφαγα ένα από τα ωραιότερα φιλέτα που έχω φάει ποτέ μου αλλά και τα υπόλοιπα πιάτα που πήραμε ήταν πολύ καλά. Το επόμενο πρωί ο αέρας λυσσομανούσε και σκεφτόμασταν για το αν πρέπει να φύγουμε ή όχι. Ο στόχος μας ήταν να κάνουμε ένα μικρό κομμάτι τριάντα μιλίων και να φτάσουμε στα στενά της Μεσίνα.  Τελικά παίρνουμε απόφαση να μείνουμε να δούμε και την πόλη με το επιβλητικό της κάστρο στην βόρεια  μεριά της πόλης πάνω ακριβώς στην μεγάλη χερσόνησο που έβγαινε προς την θάλασσα.

(Καστρο στο Milazzo)

Καθώς τα κορίτσια ετοιμαζότανε για την βόλτα μας  ο Χρήστος , ο Βασίλης και εγώ βγήκαμε λίγο παραέξω για να δούμε την κατάσταση της θάλασσας η οποία από την μαρίνα δεν φαινότανε καθόλου. Ο αέρας είχε κόψει πολύ και σε απόσταση μεγάλη έδειχνε να είναι πολύ χαλαρά τα πράγματα. Εκείνη την στιγμή θα παροτρύνω την ομάδα να ξεκινήσουμε καθώς μπορεί αργότερα ο καιρός να χειροτέρευε πιο πολύ και να μας καθήλωνε σε κάποιο λιμάνι!

Έτσι λοιπόν τα κορίτσια εκεί που βάζανε φορέματα και αρώματα για την βόλτα τους άρχισαν να ετοιμάζονται όπως και εμείς με νιτσεράδες και ισοθερμικά για να ξεκινήσουμε. Καλύψαμε τα πρώτα δεκαπέντε μίλια πολύ γρήγορα και άνετα χωρίς να ξέρουμε τις μας περίμενε παρακάτω…

Εντελώς ξαφνικά και χωρίς καμία προειδοποίηση ο καιρός φρεσκάρει απότομα και φτάνει μέσα σε δευτερόλεπτα τους 43 κόμβους ένταση(περίπου 7-8 Μποφώρ)!! Προσπαθήσαμε να σώσουμε τις τέντες του σκάφος μαζεύοντας τες όμως επειδή ήταν πολύ φθαρμένες γίνανε κομμάτια σε δευτερόλεπτα. Οι δύο ομάδες τώρα τρώγαμε την θάλασσα από το πλάι ενώ το περίεργο ήταν ότι ο καιρός ερχότανε από την στεριά αλλά σήκωνε αρκετά μεγάλο κύμα. Συνεχίσαμε για λίγα λεπτά προς τον στόχο ώσπου η ομάδα του άλλου σκάφους με επικεφαλή τον Χριστόφορο αποφάσισε να πλησιάσει πολύ την στεριά και αν ρίξει άγκυρα περιμένοντας να κοπάσει λίγο ο αέρας. Υπήρξε μια ασυνεννοησία εκεί και εμείς συνεχίσαμε πιστεύοντας ότι σταμάτησαν για να πάρουν μια ανάσα και να συνεχίσουν. Οι θάλασσα ερχότανε με το κιλό επάνω μας και εμείς απλά υπομέναμε. Μια άνιση μάχη με τον καιρό να θέλει να μας αποθαρρύνει και εμείς να στεκόμαστε εκεί και να του βγάζουμε την γλώσσα επιδεικτικά. Είναι ενδεικτικό του ότι χωρίς να έχουμε κανένα πανί ανεβασμένο το σκάφος μπάταρε πολύ και έτρωγε μπρόουτς (όταν ο καπετάνιος χάνει στιγμιαία τον έλεγχο του σκάφους και για λίγα δευτερόλεπτα αυτό πάει όπου θέλει!)( Προσωπικά κάθε τέτοια φορά που η θάλασσα με καταβρέχει αισθάνομαι ότι με τιμωρεί για πράγματα που έχω κάνει και έχω πει σε διάφορες φάσεις, σε φίλους γνωστούς και άγνωστους και το δέχομαι απλά και συνεχίζω)!

Κάποια στιγμή και ενώ πηγαίναμε απελπιστικά αργά ήμουν εγώ και ο κυρ-Δημήτρης επάνω στο ντεκ και άρχισα να κάνω αυτό που αγαπάω πιο πολύ για να πάρω κουράγιο, τραγουδούσα. Το έκανα σιγά σχετικά και πίστευα ότι δεν με άκουγε! Μου ήρθε λοιπόν το τραγούδι του Νταλάρα “Μες του Βοσπόρου τα στενά” μιας και σε λίγη ώρα θα μπαίναμε στα στενά που λένε ότι εκεί ήταν η Σκύλα και η Χάρυβδη που περιγράφονται στα ταξίδια του Οδυσσέα! Τελικά καταφέραμε να μπούμε στο στενό με δυσκολία και εκεί είδαμε τον καιρό να πέφτει αρκετά στα 30 μίλια ένταση αλλά και τα μικρά πλοιάρια να κάνουν το πέρασμα από την Ιταλία στην Σικελία και πήραμε και άλλο θάρρος να συνεχίσουμε. Με την δύση του Ηλίου μπαίναμε στο λιμάνι του Reggio de Calabria!

 Κουρασμένοι και βρεγμένοι μέχρι το κόκκαλο αλλά και στενοχωρημένοι μιας και η άλλη ομάδα αποφάσισε να μείνει εκεί που είχε ρίξει άγκυρα και να περάσει ένα πραγματικά δύσκολο βράδυ με τον καιρό να μην σταματάει να τους ταλαιπωρεί. Πλύναμε όλα μας τα ρούχα και τα απλώσαμε και ο Χρηστάρας έφτιαξε την μακαρονάδα της παρηγοριάς.

(Η μπουγάδα μας)

Το επόμενο πρωί ο καιρός έπεσε και άλλο και τελικά νωρίς το μεσημέρι φτάσανε οι συνοδοιπόροι μας και αποφασίσαμε να μείνουμε στην πόλη για ανασύνταξη δυνάμεων. Έτσι πήγαμε στην πόλη και περπατήσαμε στο μέτωπο της θάλασσας το οποίο ήταν πραγματικά πάρα πολύ όμορφο. Σαν ένα απέραντο μπαλκόνι με θέα την Μεσίνα απέναντι. 

Σύντομα η συνέχεια...