Ένας ολόκληρος μήνας στην γη των ινδιάνων και σίγουρα είδα και έκανα πάρα πολλά πράγματα. Η κυρία Sue Helen ήταν η κατάλληλη για να οργανώσει τα πάντα καθώς με ξέρει πολύ καλά και ξέρει ποια είναι τα μουσικά ακούσματα μου. Το γεγονός ότι δεν κατάφερε να κάνει παιδιά στην ζωή της την κάνει να με βλέπει ως θετό γιό της και η αγάπη της είναι  πραγματικά αστείρευτη και αυτό είναι κάτι το συγκλονιστικό για μένα.

Όπως  θα διαβάσατε ήδη μετά την ταλαιπωρία που είχα για να φτάσω στο Nashville του Tennessee  έχασα μια μέρα και τελικά με παρέλαβε από το αεροδρόμιο μια άλλη κυρία η Linda Sue στης οποίας το σπίτι θα έμενα για δύο μέρες . Ένα σπίτι που ήταν αρκετά έξω από την πόλη αλλά και από το χωριό το ίδιο. Αν και έχω ξαναβρεθεί εκεί πριν τρία χρόνια το σπίτι τότε ήταν υπό ανακαίνιση και δεν θύμιζε και πολύ το σημερινό τελειωμένο που έμοιαζε με κανονικό ράντζο. Η ίδια με τον σύζυγο της τον Jim φτιάξανε τα πάντα από ξύλο φυσικά και πραγματικά το όλο θέαμα ήταν φανταστικό. 

(το δωμάτιο μου)

(το σπίτι εσωτερικά)

(το σπίτι εξωτερικά)

Το επόμενο πρωί φάγαμε το παραδοσιακό πρωινό των Νοτίων το οποίο περιελάμβανε τα γνωστά biscuits(ψωμάκια χειροποίητα) τα sausage (τα λουκάνικα τους που έχουν γεύση σαν λουκάνικο αλλά η μορφή τους μοιάζει με το δικός μας μπιφτέκι) φρέσκο μπέικον από τα δικά τους γουρούνια!(τόσο αλμυρό που πρέπει να ήπια 5 μπουκάλια νερό μετά!) αυγά στραπατσάδα, ένα είδος κασεριού σαν Γκούντα, βούτυρο  και μαρμελάδα.

(Southern breakfast)

Στην συνέχεια ταΐσαμε τα κουνέλια, τις κότες και αφού πήραμε και δύο ντουζίνες αυγά πήγαμε βόλτα να γνωρίσουμε μια οικογένεια που ζει με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο.Αυτοί οι άνθρωποι ντύνονται διαφορετικά, συνεχίζουν να μετακινούνται ως επί το πλείστον με τις άμαξες ενώ σε πολλές περιπτώσεις δεν χρησιμοποιούν ηλεκτρικές συσκευές. Την επόμενη θα πήγαινα στο σπίτι που θα έμενα όλες τις υπόλοιπες ημέρες της διαμονής μου στην χώρα.

 

 Η πόλη θεωρείται η γενέτειρα της Country μουσικής( βλέπε παλιότερα άρθρα) και γενικά είναι ένα απίστευτο μέρος για να βρεθεί κανείς. Μαγαζιά σε ένα τεράστιο δρόμο που στο καθένα παίζει και διαφορετική μπάντα . Ένα μωσαϊκό διαφορετικών στυλ και ειδών .

(Η γη της επαγγελίας;;)

      Το Bridgestone Arena μας περίμενε δίπλα σε όλα αυτά τα μαγαζιά. Θύμιζε ελάχιστα  το στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ως προς το στέγαστρο αλλά από μέσα ήταν πολύ πιο μεγάλο, όμορφο και διαφορετικό. Είναι στην ουσία το γήπεδο χόκεϊ της ομάδας των Nashville Predators  αλλά μεταμορφώνεται συχνά σε χώρο εκδηλώσεων και συναυλιών. Η χωρητικότητα του είναι 18.500 θέσεις και εκείνο το βράδυ ήταν γεμάτο.

Τους Kings Of Leon θα άνοιγε μια μπάντα με το όνομα  Gary Clark Jr. και μπορώ να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ . Πιστεύω ότι σε αυτήν την χώρα αν είσαι πραγματικά καλός σε κάτι κάποια στιγμή θα σου δοθεί η ευκαιρία να αναδειχθείς. Ο front man της μπάντας ένας εκπληκτικός μαύρος κιθαρίστας που η μπάντα φυσικά έχει το όνομα του, με ιδιαίτερη φωνή, δυνατά και αργά  Ριφ στην κιθάρα και στυλ που παρέπεμπε σε Stevie ray Vaughan και όχι μόνο, μας κράτησε ευχάριστη παρέα για περίπου είκοσι πέντε λεπτά και ζέστανε αρκετά τον κόσμο.

Δύο από τα οχτώ συνολικά τραγούδια που παίξανε και μου άρεσαν πιο πολύ είναι αυτά:

http://www.youtube.com/watch?v=fyBem5-Bfpg#t=24

http://www.youtube.com/watch?v=NNH6PX-2euM

ενω στο παρακάτω λίνκ μπορείτε να ακούσετε όλο το σετ.Πατήστε επάνω στο πρωτο τραγούδια αλλα στο βελάκι που έχει. Κάτω δεξιά στην οθόνη θα εμφανιστεί ενα παράθυρο και θα παίζει τα τραγούδια στην σειρά απο το you tube.

http://www.setlist.fm/setlist/gary-clark-jr/2014/bridgestone-arena-nashville-tn-4bc523ba.html

Μου έκανε εντύπωση η κονσόλα του ηχολήπτη του φωτιστή και των καμερών γενικά! Ήταν τεράστια και απορώ πως βγάζαν άκρη εκει μέσα!

Στην συνέχεια την σκυτάλη μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα πήραν οι Kings Of Leon. Το σκηνικό της έναρξης ήταν πολύ ωραίο. Μια τεράστια κουρτίνα μπροστά τους άφηνε να φαίνονται οι σκιές τους που μεγάλωναν και μίκραιναν με περίεργο ρυθμό ενώ άνοιξαν το show τους με το άκρως σπινταριστό Charmer που θεωρώ ένα από τα πιο περίεργα τραγούδια τους καθώς ο τραγουδιστής βγάζει την πιο ανατριχιαστική τσιρίδα που έχω ακούσει! Παράλληλα μια κοπέλα εμφανιζότανε να τσιρίζει μαζί με τον τραγουδιστή από τον προτζέκτορα πάνω στην τεράστια κουρτίνα. Δείτε το εδώ (http://www.youtube.com/watch?v=fSjUBIdrr-s) Είχαν ένα θέμα με την φωνή του τραγουδιστή που στην αρχή δεν ακουγόταν καθόλου. Όταν τελικά στο επόμενο τραγούδι η κουρτίνα έφυγε για να τους δούμε για πρώτη φορά και το πρόβλημα αποκαταστάθηκε η φωνή του τράνταζε όλο το στάδιο.Έχει πολύ απλά φωνάρα. Τα τρία αδέρφια Followill  και ο συνονόματος ξάδερφος τους από το Tennessee (που τόσα έχουν ακουστεί ότι μαλώνουν συνέχεια μεταξύ τους) ήταν εκεί μπροστά μας να τα διαψεύσουν και να μας ροκάρουν. Στη συνέχεια από τα πέντε τραγούδια που παίξανε τα τέσσερα ήταν από τον καινούργιο τους δίσκο που ομολογώ ότι μου άρεσε πάρα πολύ και πήρε πολύ καλές κριτικές γενικότερα ενώ κατέλαβε την πρώτη θέση σε Ηνωμένο Βασίλειο, δεύτερη σε Αμερική και πολλές πρωτιές σε άλλες χώρες ανα τον κόσμο.

Παίξανε κάτι παραπάνω από δύο ώρες και ήταν πάρα πολύ καλοί. Μας καληνύχτισαν δίχως να έχουν παίξει το smash hit τους sex on fire και φυσικά κατάλαβα ότι απλά θα ξανά ανέβαιναν επάνω στην σκηνή πράγμα που έγινε και το κοινό τους αποθέωσε και τραγούδησε μαζί τους. Ο φωτισμός απίστευτος και οι ψηφιακές εικόνες από πίσω τους φανταστικές. Το εισιτήριο κόστισε περίπου εξήντα πέντε δολάρια και είχαμε θέσεις στην κερκίδα. Στην αρένα το κόστος μπορεί να έφτανε και τα διακόσια. Από εκεί και πέρα η είσοδος άλλα και η εκκένωση όχι μόνο του γηπέδου αλλά και της περιοχής μετά έγινε πολύ γρήγορα και εύκολα καθώς οι αστυνομία ρύθμιζε την κίνηση συνέχεια. 

Δείτε και ακούστε το set list τους εδω: http://www.setlist.fm/setlist/kings-of-leon/2014/bridgestone-arena-nashville-tn-23c528b3.html

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η κουλτούρα αυτών των ανθρώπων οι οποίοι δεν έχουν ηλικιακά πρότυπα και διαφορές. Αυτό το λέω γιατί στο γήπεδο υπήρχαν άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών και ακουσμάτων που ήρθα να ακούσουνε την μουσική δίχως να  είναι φαν του συγκροτήματος. Απλά ήρθαν να περάσουν καλα. Δεν έχουν κανένα μα κανένα κόμπλεξ και σου γνέφουν ή σε χαιρετάνε ή πιάνουν συζήτηση για το αν σου αρέσει η μπάντα, από πού είσαι και πολλά άλλα. Μπορεί να λέγονται διάφορα για τους αμερικανούς αλλά σε πολλά θέματα είναι πολύ μπροστά απλά.

Συνεχίζεται...